حرفه و آموزش پزشكي در ايران،تاريخچه اي طولاني و پر بازده دارد. پزشكي ايران باستان،براي بيش از ٤٠٠٠سال تركيبي از پزشكي سنتی بين النهرين، مصر، هند، چين و يونان بود تا اينكه به هسته و پايه ي حرفه پزشكي در كشورهاي اروپايي در قرن سيزدهم تبديل شد.مراكز دانشگاهي ايراني مانند دانشگاه جندي شاپور(قرن سوم ميلادي) محلي براي آموزش و پرورش مجمعي از بهترين دانشمندان از تمدن هاي گوناگون بود. اين مراكز با موفقيت نظريه هاي پيشينيان را دنبال كردند و تحقيقات علمي خود را در طول تاريخ گسترش دادند. پزشكان ايراني در طول تمدن باافتخار اسلامي، سهم عظيمي در پيشرفت دانش پزشكي داشته اند. بررسي هاي باليني فوق العاده و معاينات فيزيكي و نوشته هاي دانشمندان ايراني مانند رازي( ٨٦٥-٩٢٥ميلادي)، علي عباس( ٩٩٤ميلادي وفات)، ابوعلي سينا(٩٨٠-١٠٣٧ميلادي)، جورجاني(١١٠ميلادي) بر تمام شاخه هاي پزشكي موثر بوده است.
